Jakiś tydzień temu dostałem od kumpeli wiadomość z zapytaniem czy będę miał wolny czas po koniec maja. Pochodzić po górach. Dwa razy nie trzeba pytać, no pewnie, że tak. Bardzo nie chciało mi się wybierać. Czekałem więc na propozycję. Ktoś jej podsunął Baranią Górę. Miałem wrażeniem, że już tam kiedyś byłem, ale trochę rozszerzyłem trasę i upewniłem się czy nie za dużo. W planach był też nocleg w schronisku i zakończenie trasy w Zwardoniu na następny dzień.
Ruszyliśmy o 7 rano pociągiem z Katowic do Bielska Białej. Poranną owsiankę dojadałem kupując bilet u nieco antypatycznej konduktorki. Dodatkowa opłata została doliczona, taka jest cena przeciągającej się drzemki gdy dzwoni budzik. Pociąg stoi chwilę za Katowicami, opóźniony też największą inwestycję w historię kolei na Śląsku. Jesteśmy jeszcze zbyt zaspani na jakościową rozmowę, żartujemy, pleciemy trzy po trzy, kosztujemy czereśnie, które zebrałem dzień wcześniej u ojca na działce. Do Bielska dojeżdżamy w sam raz, żeby kupić poranną kawkę i dojść na przystanek autobusowy, czeka nas jeszcze kurs linią 7 pod Szyndzielnię. Szkoda sił na zasuwanie przez miasto. Pogoda dopisuje, jest słonecznie i przyjemnie. Po pół godziny wysiadamy i kierujemy się na szlak, w sensie w dzicz, to nie tak, że będziemy szli jakimś konkretnym szlakiem. Wujek Gugiel wytyczył nam najszybszą trasę i tego zamierzaliśmy się trzymać.
Już kilkaset metrów dalej, w zacienionej dolinie przy potoku natknąłem się na salamandrę plamistą. Po drodze dodaję też parę nieznanych mi wcześniej roślin do katalogu w apce. Akurat miałem nadzieję na złapanie nowych "pokemonów".
Regularnie muszę konsultować się z mapami w sprawie przebiegu naszego szlaku. Pierwszym planowanym przystankiem było schronisko pod Klimczokiem. Po drodze tylko raz się zapędziliśmy i poszliśmy za daleko, ale na szczęście bardzo łatwo było wrócić na dobre tory nadrobiwszy zaledwie kilkaset metrów. Teraz rozmawiało się już dużo lepiej, zawsze w drodze to jakoś tak łatwiej.
W schronisku podładowałem telefon, zjedliśmy przygotowane wcześniej drugie śniadanie i wypiłem drugą kawę. Dawno nie byłem w schronisku górskim, tym większy był więc mój szok na widok cen, no ale skoro nie ma konkurencji to łatwiej puścić wodze fantazji tworząc cennik. I ja to jeszcze rozumiem, kiedy z tą cena idzie jakość, ale tutaj akurat ostatnia renowacja była chyba jeszcze za PRL.
Ruszyliśmy dalej, teraz było już z górki aż do Szczyrku, po drodze odczytałem wiadomość od Mileny, że w Polsce będzie wykład Gabora Mate. Spotkanie miało być darmowe, ale było tylko 200 miejsc. Gabor Mate jest światowej sławy specjalistą w dziedzinie traumy. Jak sir później okazało wolne miejsca zniknęły w moment, a serwery nie wytrzymały naporu. Nic dziwnego, temat jest bardzo interesujący.
Już, już zostawiam ten telefon. Przecież nie po to przyjechałem w góry. Jeszcze tylko zdjęcie i już chowam.
Tuż przed Szczyrkiem odkrywam kolejne nowe roślinki i zastanawiamy się nad zdatnością do picia wody w strumyczku. Postanawiam zostać królikiem doświadczalnym. Ze szlaku zeszliśmy tuż przy lokalnym supermarkecie. Tuż obok, na palecie kostki brukowej jemy prowizoryczny obiad. Mniej więcej wtedy, chociaż dokładnego momentu nie byłbym w stanie wyznaczyć, słońce zachodzi za chmurami.
Teraz jakieś 3km przez teren zabudowany, naprawdę dawno nie chodziłem po górach, w Szczyrku jest bardzo dużo infrastruktury turystycznej, ruch też spory. Mimo, że zaczęło się podejście to odetchnąłem z ulgą kiedy weszliśmy w bukowy las. No i właśnie wtedy zaczęło kropić. Nie byłem na to przygotowany, pogoda miała być ładna. Dość powiedzieć, że poszedłem w góry w trampkach. Buty trekkingowe rozpadły mi się pod koniec ostatniego sezonu. Na głowę zarzuciłem kaptur i posuwaliśmy się do przodu, oboje nie daliśmy jakoś szczególnie zepsuć sobie nastrojów. Przed nami wciąż jeszcze około 1/3 trasy.
Mgła odebrała nam jedną z największych atrakcji chodzenia po górach. No ale widocznie trzeba było ustawić niższe detale w symulacji, ograniczono więc zasięg. Trzeba przyznać, że ma to swój urok.
Ostatnie kilometry przed szczytem były już szkołą zen. Szlak był już nieco mniej jakościowy, a precyzyjne omijanie kałuż nie zawsze było tak precyzyjne jakbym chciał, miałem już więc nieco mokre skarpetki. Tak długo jak byliśmy w ruchu było mi wciąż relatywnie ciepło chociaż nie mogłem doczekać się już dojścia do suchego schroniska. Okolice szczytu Baraniej Góry leżą wewnątrz granic rezerwatu przyrody chroniącego zródlisko Wisły, schronisko położone było więc jeszcze kawałek dalej. Źródlisko to takie źródło, tylko że zdecentralizowane. Wciąż padało.
Ostatnie zejście z górki i jesteśmy na miejscu. To schronisko było już dużo nowsze, jak się później dowiedziałem od kolegi z pokoju stoi tu już od lat 70-tych, jednak niedawno zostało odremontowane. Całkiem nieźle im to wyszło. Spało się bardzo przyjemnie.
Rano wciąż kropiło, ale przede wszystkim szlak był przesiąknięty wodą. Czasem szlak dosłownie był wodą! Bardzo szybko zrewidowaliśmy nasz plan i skróciliśmy wycieczkę. W tych warunkach doszliśmy do obrzeży Koniakowa, gdzie po posileniu się ufaliśmy się busem do Cieszyna. Potem następnym do Tychów, kolejnym do Katowic i hyc do upragnionej sauny i jacuzzi.
[ENG]
About a week ago, I got a message from a friend asking if I’d have some free time at the end of May. To go hiking in the mountains. You don’t need to ask me twice — of course I would. I really didn’t feel like picking the destination myself, though. So I waited for a suggestion. Someone mentioned Barania Góra. I had a feeling I’d already been there before, but I expanded the route a bit and made sure it wasn’t too much. The plan also included an overnight stay in a mountain shelter and finishing the route in Zwardoń the next day.
We set off at 7 AM on a train from Katowice to Bielsko-Biała. I was finishing my morning oatmeal while buying a ticket from a somewhat unfriendly conductor. An extra charge was added — that’s the price of snoozing the alarm for too long. The train stopped shortly after leaving Katowice, delayed by the largest investment in railway infrastructure in Silesian history. We were still too sleepy for any meaningful conversation, so we joked, babbled nonsense, and snacked on some cherries I’d picked the day before at my dad’s allotment. We arrived in Bielsko just in time to grab a morning coffee and walk to the bus stop — we still had to catch the number 7 bus to Szyndzielnia. No point wasting energy walking across the city. The weather was great — sunny and pleasant. After half an hour, we got off and headed for the trail — meaning into the wild, not following any official marked route. Uncle Google mapped out the fastest path, and that’s what we planned to follow.
Just a few hundred meters in, in a shady valley by a stream, I spotted a fire salamander. Along the way, I added a few plants I hadn’t seen before to my app catalog. I was hoping to catch some new “pokémon,” after all.
I had to check the map regularly to stay on track. Our first planned stop was the shelter near Klimczok. We only took a wrong turn once and went a bit too far, but thankfully it was easy to get back on track — we only had to retrace a few hundred meters. Now we could talk much more easily — somehow it’s always easier during a hike.
At the shelter, I charged my phone, we ate the packed lunch we’d brought, and I had a second coffee. I hadn’t been to a mountain shelter in a while, so I was quite shocked by the prices — but if there’s no competition, I suppose it’s easier to let your imagination run wild when setting the price list. And I’d be more forgiving if the price came with quality, but this place looked like it hadn’t been renovated since the Communist era.
We continued on, and now it was downhill all the way to Szczyrk. Along the way, I read a message from Milena that Gabor Maté would be giving a lecture in Poland. The event was supposed to be free, but there were only 200 seats. Gabor Maté is a world-renowned trauma expert. As it turned out later, the available spots were gone in a flash, and the servers couldn’t handle the traffic. Not surprising — the topic is very engaging.
Alright, alright, I’ll put the phone down. I didn’t come to the mountains just to stare at a screen. Just one more picture and I’ll put it away.
Just before reaching Szczyrk, I discovered a few more new plants, and we wondered whether the water from the stream was drinkable. I decided to be the test subject. We left the trail right next to a local supermarket. Nearby, on a pallet of paving stones, we had a makeshift lunch. It was around then — though I couldn’t pinpoint the exact moment — that the sun disappeared behind clouds.
Now came about 3 km through built-up areas. It had been a long time since I’d hiked in the mountains, and Szczyrk is full of tourist infrastructure with quite a bit of traffic. Even though we had started to climb again, I breathed a sigh of relief when we entered a beech forest. And that’s when it started to drizzle. I wasn’t prepared — the forecast had said the weather would be good. Let’s just say I went hiking in sneakers. My trekking boots fell apart at the end of last season. I threw my hood over my head and we pushed forward. Neither of us let the rain ruin our mood too much. We still had about one-third of the route left.
The fog robbed us of one of the greatest pleasures of mountain hiking. But hey, maybe the graphics settings in the simulation were lowered — view distance got reduced. You have to admit, it has its own kind of charm.
The last few kilometers before the summit were a zen lesson. The trail was a bit rougher now, and my puddle-dodging wasn’t always as precise as I’d like, so my socks were getting damp. As long as we kept moving, I stayed relatively warm, but I was looking forward to reaching a dry shelter. The area around the peak of Barania Góra lies within a nature reserve protecting the source of the Vistula River, so the shelter was still a bit further ahead. A “source” sounds singular — but this one is decentralized. It kept raining.
One last downhill and we were there. This shelter was much newer — as I later learned from a roommate, it’s been here since the ’70s, but it was recently renovated. They did a pretty good job. I slept very comfortably.
In the morning, it was still drizzling — but most of all, the trail was soaked. Sometimes the trail was water! We quickly reconsidered our plan and shortened the hike. In these conditions, we made our way to outskirts of Koniaków, where after a hearty meal, we caught a bus to Cieszyn. Then another to Tychy, another to Katowice, and poof — off to the long-awaited sauna and jacuzzi.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
29/05/2025
18028
